Veðurspá

Á sama hátt og djúpar lægðir gefa af sér fellibyli og önnur váleg veðurfyrirbrigði tilkynni ég hér með að blogg þetta skal endurreist, og það ekki í fyrsta sinn. Gallinn við blogg er að maður hefur tilhneigingu til að hugsa “nei, það hefur enginn áhuga á þessari pælingu” og þar af leiðandi er ekkert skrifað í lengri tíma. Þetta gildir um margan fróman bloggarann, og ég hvet alla hér með til hraustlegs bloggs þegar tími gefst!

Prófin eru í hápunkti, og hafa gengið mun betur en ástundun mín býður mér að verðskulda. Ég er ekki frá því að vera mjög þakklátur fyrir þessa velgengni eftir tjúllaðri haustönn en ég hef séð áður! En maður hefur líka gaman að því að vera í prófum: maður ræður yfir eigin tíma. Þú ferð í próf á þessum tíma, lærðu það sem þarf á þínum eigin forsendum og gangi þér vel, það er algert sjitt að neyðast til setu á skólabekk undir hæggengum, risaeðlukenndum fyrirlestri rykfallins möppudýrs þegar maður gæti nýtt tímann miklu betur með lestri! Án þess að vera með leiðindi út í kennarastéttina, því margar hetjur eru til þar, þá held ég að öllum leiðist stundum hraðaleysið í yfirferð efnis sumra faga. Það segir allavegana sína sögu þegar margir geta lært í minna en 10 klst. fyrir próf og fengið 8+ á því!

En að öðru,

...Auk þess liggur anime serverinn íslenski niðri! Geðheilsuveita mín er hætt að dæla til mín undraefni mínu! Ég örvænti þó ekki því ég á enn byrgðir af eldra efni sem ég get smjattað á. Arnar Tómas, ef þú lest þetta, þá þarf ég að fá flakkarann þinn lánaðan. Onegai-shimasu!

Hvernig hefur ykkur gengið í prófunum kæru lesendur? Og hvaða dóm fær haustönn Skólafélagsins hjá ykkur? Tjáið ykkur. Þögn jafngildir fullyrðingunni “ég iðka munnmök við geitur”.

Lo(f)vísa

Kristján ná-bleiki orti um mig lofýsu. Því get ég ekki verið minni maður (eða get allavegana þóst vera það ekki, enda ósatt með öllu) og ákvað að yrkja örlítið fornyrðislagskvæði um gulldrenginn. Nú veit ég ekki hvort hann getur lesið þetta, en vonandi berst þetta þá til þín eftir mystískari boðleiðum, frómi vin.

Man ég merka
manvitsbrekku
gæðasekk
góssi þrútinn.

Bar betri
bróður fyr
Asks algeimur
aldregi.

Mjöð mæran
millum vor svolgum
hrein við harpa
hryn barka.

Æ bylur óhátt
offull tunna.
Sjá hann þó spakir
spunninn gulli.

Kristjáns kunnu
kvinnur sakna,
bræður og bönd
bera kveðju,
austurfara
alsyngjandi,
glókolli gullnum,
valmenni vöndu
vellifandi.

Hausthrygla

Veturinn er alltaf skemmtilegur. Honum fylgja snjór, hvít birta og kuldi sem hæfir norrænum manni. Haustið getur haft sinn sjarma, en sá tími árs sem við fljótum nú gegnum er mér til ama. Myrkur, rok og slydda við og við. Gærdagurinn var leiðinlegur, mér þótti eðlisfræðiprófið ganga illa (annað kom þó í ljós í dag) og hæg yfirferðin í kennslustundum nístir þyrsta einbeitinguna eins og hverfisteinn. Ég hafði ekki farið í sturtu daginn áður, og fann því ekki fyrir sápuvímunni sem sísturtandi vestræn ungmenni hafa gert sig háða. Heimleiðin var hugsanasnautt strætómók, en úr leiðanum bættist við góðan, heitan og beiskan tebolla af indversku nýlendutei og langþráð leiftur tónlistarinnar. Ég hafði gleymt spilastokknum heima.

Hvað er maður án tónlistar?

Styrkur, vinir, styrkur og gleði eru það sem þarf til að þreyja veturinn. Þegar sólskinsins gætir ekki verður það innra að vera því sterkara. Þetta er blessun og bölvun norrænna manna, annað hvort verðurðu grámenni eða öðlast mikinn andlegan auð. Vonum að við föllum í síðari flokkinn.

Veturinn er kominn. Kveikið á kertunum!

Friðgeir

Einu sinni var til þjóð einöngruð í Alpafjöllunum sem fann leið til að brugga drykk sem færði alla heimsins hamingju þegar hann var drukkinn. Allir fögnuðu þessari uppfinningu, og drukku. Nokkrum öldum síðar kom ferðalangur í fjalladal þjóðarinnar, og við honum blöstu furðulegar mannverur. Öll höfðu þau flösku við mjöðmina. Þau voru svifasein í hugsun og hreyfingum, og syfjulegt glott þakti þann hluta andlitsins sem ekki innihélt letileg augnlokin utan um heimsk augun. Þau voru klædd í ull, og bjuggu í kofum. Þau þurftu ekki að afla sér matar, fyrir því sá drykkurinn góði. Hver þarf að vinna ef hann er alltaf hamingjusamur? Tækni takmarkaðist við brugghúsið þar sem drykkurinn var búinn til í stórum potti. Til hvers að rannsaka heiminn? Heimurinn var í flöskunni.

Ef slíkur drykkur væri til, vildum við drekka hann? Mér er spurn. Myndi þá ekki allt sem er glæsilegt í manninum deyja út? Þó leita margir að slíkri lausn á lífinu. Í mínum huga hlýtur gleðin alltaf að vera fólgin í leitinni (upp að vissu marki), sama í hvaða átt menn beina afli sínu. Vísindi, félagslíf, listir og sköpun eru meðal margra árfarvega til þessa. Maðurinn þarf ekki árós, eða að týna sjálfum sér í einhverju ímynduðu hafi. Hann þarf að streyma!

Annars er ég orðinn mjög viss um að ég ætla í eðlisfræði í háskólanum.
Eftir djammið krýp ég við fætur mennagyðjunnar og svala mér úr blákaldri lind vísindanna. Ójá, það verður sko djamm aldarinnar! Sviðsjöfnur og líkindadreifð tvinntalnagreining… ég er strax byrjaður að slefa.

En jájá, Árshátíðin var vel heppnuð, held ég. Árshátíðarvikan var geðveik (vil ég meina) og sjálft ballið nokkuð töff. Það er þó leiðinlegt löggan banni að hafa þetta lengur en til eitt. Þið getið þó huggað ykkur við það, kæru lesendur, að við í Hagsmunaráði erum með löffara (lögfræðing) í málinu, og höfum fengið borgarstjórn með okkur í lið. Vonandi er þetta bara tímaspursmál.

Nú beini ég þó spurn til lesenda: Hvurnig var Há-Árstíðin? Blæs slúðurlúðurinn?

Einu sinni var ég busi.

Við vorum að skoða gamlar myndir af Tebóum og böllum, frá því árgangurinn minn var í 3. bekk. Það kom mér á óvart hvursu allir voru barnalegir! Þegar maður hugsar til baka kemur þó rétt niðurstaða: maður var bara busi, alveg eins og allir hinir busarnir sem maður sér trítla um ganga skólans í dag.

Busastrákar eiga það nefnilega til að vera tiltölulega líkir innbyrðis á þessum tíma, þar sem karaktereinkenni þeirra ýkjast ekki né blómstra fyrr en um síðir. Ef ég hugsa bara um muninn á sjálfum mér frá 3. bekk til nútímans, finnst mér ég hafa verið hálfgert barn! Þetta eru augljóslega mikil mótunarár.

Ég man eftir því að hafa komið með tveim ófélagslyndum vinum í MR, sem höfðu engan áhuga á smug inn í eggfrumu félagslífsins. Í umfangsmikilli blárri Gore-Tex-úlpu stóð maður íbygginn á svip úti í horni í kösu og horfði aðdáunuaraugum á ókunnugan en sjarmerandi skrílinn fyrir framan sig. Símanúmerið mitt var vitlaust í Sveinbjörgu, svo ég frétti aldrei af tebóum. Þetta var þó ótrúlega spennandi ár, nýjabrumið freyddi af hverju sem nefna mátti og hlutirnir breyttust hratt. Nýjir vinir, ný áhugamál, nýtt sjálfstraust. Það var aldrei langt í galsann og grínið, aldrei langt í djamm og umræður um heimspeki undir stjörnunum. Góðir tímar.

Einher með komment? Hvernig var þetta hjá ykkur, eða er (fyrir busana, sem virðast af óskiljanlegum ástæðum lesa þetta blogg)?

Speak, and thag no more.

Ég er Líbanon!

Já, svo sannarlega er ég Líbanon. Ég sit hér við tölvuna í fullum jakkafataksrúða með nafnspjald í ól um hálsinn, á hverju stendur: MenntóMUN 2006, Þórarinn Sigurðsson, Lebanon.

Ég er að taka þátt í model-UN sem haldið er í HR um helgina..
Vonum að þetta verði eins hresst og það þarf að vera til að vera tímans virði. Við fáum þó að hitta forsetann og spaðast í jakkafötum í nokkra daga. Svo er líka ókeypis kaffi.

Við í líbönsku sendinefndinni höfum ekki kosningarrétt, enda aðeins með áhorfanda- og tillögurétt. Við verðum að fá Kínverjana, Rússana og helst slatta af V-Evrópumönnunum til að styðja stóraukna þróunaraðstoð og aukna nærveru UNIFIL, öryggissveita SÞ í suður-Líbanon. Við getum ekki stjórnað þessum hluta landsins, en árásum Ísraela verður að linna! Öll sú hæga uppbygging sem unnin hefur verið síðan ísraelska hersetuliðið fór hefur nú verið gerð að ösku. Landið er í sárum, mengun er gríðarleg og ég hef borðað of mikið af smákökum með tenu mínu. En gott er teið, við erum ennþá að drekka kílóið sem við keyptum á Heathrow á leiðinni frá Róm í páskafríinu. Fortnum & Mason's, Assam Superb og Earl Grey: íkor guðanna.

Djamm um helgina, ójá. Það verður engin sumblekla við mínar bæjardyr, það skal ég segja ykkur!

Annars er ég mjög sáttur með busana í ár. Svo virðist sem mórallinn hjá þeim sé ansi þéttur. Ég virðist líka vera kominn með link á síðuna mína frá allmörgum busabekkjum, hef mjög gaman að því.


Við hæfi er því að ég ljúki pistlinum með síðustu orðum Leónídasar er hann var veginn við Thermopylae:

ER EKKI DJAMM?

Ætli það ekki, elskurnar, ætli það ekki.

Mens insana in corpore insano

Já, elskurnar, ég er veikur. Dagurinn hefur flotið hjá, meðfram Chopin-píanókonsertum og stórum skammti af Rachmaninoff. Það getur verið frábært að fá veikindadag og sökkva sér í óreiðu hugans óáreittur. Þetta hefur þó ekki gengið algerlega upp, þar sem ég hef sent um 10 tölvupósta og hringt helmingi fleiri símtöl, því Skólafélagið þjáist jú af svefnleysi eins og öll almennileg slík apparöt hljóta að gera. Það geri ég þó ekki og svaf af áfergju í nokkra klukkutíma ofan í sófa... það sem mig dreymir undir áhrifum klassískrar tónlistar (svo ég tali ekki um Sjóbba og Ragga) er ekki fyrir dauðlegan huga að skilja, en mjög gaman að missa sig í ef maður er þannig upplagður. Ég mæti því fesrkur og fullur díónýsísks innblásturs til skólunar mergis (á morgun).

Mér var víst bætt inn á linkalista 3. C.

Gaman að því. Nú vil ég fá nokkur komment frá ykkur, þið hljóðlátu busar! Baulið ef þið valdið enn lestri!

Busaferðin

Busaferðin var haldin þessa helgina, og leyfist mér að fullyrða æðisleik hennar með allnokkurri vissu. Í ferðinni var margt ódauðlegt, reif bak við lokuð tjöld, hvolpaást meðal busanna og hetjuleg barátta okkar Guðmundar Egils við jagúar sem gerði sig heimakominn í félagsheimilinu. Við ramman leik tókst okkur Gumma að hrekja ófétið frá skelfdum busunum með skerptum bambusprikum og allnokkrum dólgslátum. Dýrið var svo að lokum króað af inni í skúr og stungið í klessu, uns það drapst.

Mig furðar hvað svona ferðir eru skemmtilegar, af hverju fara menn ekki oftar í svona? Legið í móanum og glápt á stjörnuhrap, göngutúrar og illa grillaðar pylsur! Díónýsos yrði stoltur, ef hann væri ekki allaf svona fullur. En það er ekki okkar að ákveða.

Busaferðin í fyrra var líka æðisleg, en þessi sló öll met. Það er ekkert betra en að drekka ferskar sálir. Ég er ekki frá því að mér hafi fundist 6. bekkur frekar þurr og líflaus í samanburði við díónýsíska gleði og opna huga busanna þegar ég gekk til náms í dag.. Kannski ættum við að líta í eigin barm í þessu tilliti. Þótt síðustu ár hafi fært okkur þekkingu og meiri krafta á andlega sviðinu er ég ekki frá því að kvörn daglegs gráma hafi deyft egg augna okkar.

En vei því að augun - eru glugginn að sálinni!

Gleymum ekki einlægninni og undruninni sem fyllti okkur fyrstu mánuði skólagöngunnar! Fleiri bros, meiri hlátur og þorstinn í félagsskap mega ekki slokkna þó drukkið sé úr túttu lífsins, kæru vinir.

עורו אחים, עורו אחים

הבה נגילה ונשמחה

Mælti frómur gyðingur forðum tíð, og ég verð að samsinna honum.

Uru, uru, achim! Hava nagila venis'mecha.
Vaknið, vaknið bræður! Djammið og gleðjist.

Svefngalsi og brjál

Ég fékk skrifborð í dag. Sérleg Júðsk sendinefnd kastaði vígðu vatni sínu yfir það, svo andagift allra snillinga þessa glæsta kynstofns mætti leka úr þvagleifum þeirra gegnum húð mína til heilans, er ég sit við skriftir. Vegginn krýnir að sjálfsögðu mynd af Alla Einsteins, enda er hann uppáhaldsgyðingurinn minn. Gyðingar virðast skara fram úr á öllum sviðum, og ekki er laust við það að maður öfundi þá nett af snilli þeirra. En þannig er það, og fáum Íslendingum er fært að plægja annað en hið norræna moldarflag sem grimmúð heimsins hefur skenkt þeim.

En úr mold í Gold! Busaballið var haldið við mikinn fögnuð og gróða. og metsala var á miðum. Þegar ég horfði á sveitta menn í tógum, umvafða glóstöngum og geislavirkum vökva tók ég um höku mér á ábúðarfullan hátt og hugsaði: "Only the true master". Svona leið Shinobi þegar hann sigraði Neo-Zeed að þriðja sinni og hefndi loks læriföður síns, Joe Musashi. Miyamoto Musashi, nafnfaðir téðs Joes, var að sjálfsögðu hinn ósigrandi skylmingasnillingur sem reit Hina Fimm Hringi. Ég óska honum góðrar hrísgrjónastöppu.

Skóli. Sofa.

What's on my mind

Fanuilos heryn aglar
Rîn athar annún-aearath,
calad ammen i reniar,
mi'aladhremmin ennorath!
A Elbereth Gilthoniel!
I chîn a thûl lin míriel
fanuilos le linnathon
ne ndor haer thar i aeron.



Mig langar heim.
Reynið að ráða gátuna, kæru lesendur.

Marmaris

Já, frómu lesendur, nú er komið að hinu óhjákvæmilega. Rétt eins og sérhvert nammistykki sem við snæðum leggur að lokum leið sína gegnum ananus verða frásagnir af stórferðum að lúta sama lögmáli.

Útskriftarferðin okkar var farin til Marmaris, en það er sjávarbær á suðvesturhorni Tyrklands við Marmaraflóa. Ferðin stóð fyllilega og rúmlega fyrir væntingum, enda gerðist margt speisað. Meðal hápunkta ferðarinnar voru ástarævintýri, tógakvöldið, skoðunarforð um hið forna metrópólis Ephesos, þar sem sjá mátti meðal annars stórglæsilegt hóruhús, bókasafn og leikhús. Ekki var heldur alls kostar ónýtt að leigja hraðfley með 115 hestafla útbyrðis-vatnshrærivél og geysast á 90 km hraða um fagran Marmaraflóann með nokkrum kumpánum. Allnokkur ósannsögli fælist í þeirri fullyrðingu að sumblekla hafi verið í ferðinni. Margir frómir piltar gáfust þar Bakkusi á völd og mátti heyra hávært garg óminnishegrans langt fram eftir morgni á hverju kveldi. Smáatriði um svona ferðir eru óáhugaverð nema þau komi frá betri penna en mér, svo ég læt þau vera í bili. En þessi ferð var algert brill, og ég vona að öðrum hafi gefist tækifæri til að njóta hennar eins vel og ég gerði. Við yngribekkinga segi ég hér með: hlakkið til.

Það voru þreytuleg augu og þreytulegar lifrar sem lentu á Keflavíkurflugvelli þann 15. ágúst, en ég held að allir séu nokkuð sáttir með ferðina, og á 5. bekkjarráð megnt hrós skilið fyrir jafnvel heppnaða ferð og þessa.


Skólinn fer að byrja.
Ég hlakka til. Hvað segið þið?

Reciprocate!

Ég er með tillögu til allra bloggara.

Skoðið síður vina ykkar reglulega og skiljið eftir komment. Það mun leiða til þess að þeir kommenta hjá ykkur, og þar af leiðandi munuð bæði þið og þeir blogga oftar, og jafnvel leggja meiri orku í hvern póst. Bloggið er maturt sem þrífst að miklu leyti á athygli annara maturtaræktenda.

So sayeth the wise Alamando.

Og þannig spék Zóróthastres

Síðastliðnar tvær vikur hafa liðið í svitamóki á hinni Balörsku ey Mallorku. Engin loftræsting og þröng af sólbrenndum breskum og þýskum kjötskrokkum vafrandi um göturnar með yfirvaraskegg og heimaeldaða nýrnaböku blöstu við við viðkomu á hótelinu. Það kom þó ekki að sök, því ströndin var æði. Svo fékk ég líka eins mikið af kóki og oreo-kexi og ég vildi. Þann mann kalla ég armt flak sem ekki getur verið sáttur í sykurnautn oreo/kók-blöndunnar. Þegar ég kem á strönd sleppi ég því þykistuyfirskini að ég sé fágaður ungur maður sem hugsar vitrænt og hagar sér skikkanlega. Ég hleyp flissandi út í sjóinn í kút með öllum krökkunum og flissa í ölduganginum og saltinu þangað til ég er algerlega dauður úr þreytu. Þá legst ég á bakið og leyfi saltskorpunni að þorna utan á mér áður en ég held heim á leið. Þá fer ég í sturtu og les. Ég las tvær og hálfa bók í þessu fríi: Draumalandið eftir Andra Snæ, Flugdrekahlauparann eftir Hosseini og hálfa "Also sprach Zarathustra" Nietzsches á ensku. Ég er mjög hrifinn af þessari bók, og ríf hana í mig á ógnarhraða. Næst á dagskrá eru Karamazoff-bræðurnir. Þeir verða lesnir á sundlaugarkantinum á Marmaris.

Síðan gerir maður alltaf eitthvað sem ómögulegt er að segja frá í prenti eða orði, eins og eins-manns djammið mitt með Credence á sundlaugarbakkanum klukkan 3 að næturlagi á fimmtudaginn, eða líflegar umræðurnar sem við áttum um Sveppakenninguna í stjórnsýslu.


Marmaris! Marmaris! Þetta verður geggjaðra en skeggjaður kvenkyns dvergur með ullarkollhúfu og þúfnabana milli þjóhnappanna, og þá hygg ég nokkuð sagt. Ég vona bara að ferðin standi fyrir sínu, en þær gera það oftast, þessar ferðir.

Hér sit ég og blasta Kvöldsöngvum sankti-Jóhannesar Krísóstóms (gullkjafts) eftir góðan skammt af sjálfskapaðri freðmjólk, þekkt leikmönnum sem ís. Því miður virðast allir kunningjar mínir annaðhvort vera fjarstaddir Reykjavík eða undirþramdir Belefgor, erkidjöfli letinnar og óvini sumblfýsnar og gleðihalds. Ég hef af þeim sökum eytt kvöldinu í spjall við Armenskan fasteignasala og gyðinglegan píanóleikara frá Long Island, að glöggva mig á sértæku afstæðiskenningunni og Hindúisma.

Vá, ég er strax farinn að hlakka til að fara aftur í Skólann! Ég hlakka til að hittta vinina aftur, þetta yndislega fólk sem alltaf tekst að lýsa upp fyrir manni daginn. En þó er ekki örvæntingar þörf, því ég er að fara til tveggja sólríkra og, takandi tillit til miðbaugslægni, funheitra landa áður en hausta tekur.

Skólafélaginu gengur eins og vel smurðum Skota að ferðast gegnum loftræstikerfi: mjög vel. Samningar eru flestir í höfn, hjólin snúast og kotbændur sækja diskótek, við mikinn fögnuð.

Ég átti annars afmæli í gær. Hver er til í partí?

Mosasköfubyltingin

Eftir innblásin bloggpistil Þorsteins "Stakanoff" Ö. Vilhjálmssonar hafa starfsmenn hinnar siðspilltu Gatnamálastofnunar og hins viðurstyggilega mannhatarafélags Vinnuskólans tekið verkfærum saman og ráðist gegn valdboðurum sínum. Fjöldamargir golfbílar í eigu borgarinnar hafa sætt miskunnarlausum árásum úrillra ungmenna, og íbúar þeirra átt fótum fjör að launa. Óstaðfestar fregnir herma að hin svokallaða Mosasköfuherdeild hafi tekið höndum saman við Apaguðsherdeildina, en hún er róttækur armur Hindúavinafélags Reykjavíkur. Þessi flokkur reiðra ungmenna hefur nú um nokkurt skeið látið ófriðlega fyrir utan skrifstofur vinnuskólans. George W. Bush bandaríkjaforseti hefur neitað að tjá sig um málið, en lét þó hafa eftirfarandi eftir sér: "We do not negotiate with terrorists".

Þorsteinn, hvað hefurðu gert?

Af óvonandi varmadauða alheimsins og mannætu-fólínsýrunni Kláusi.

Jessör, það er fátt meira hressandi en að sökkva sér í stjarneðlisfræði og íhuga óhjákvæmilegt komandi örkuml alheimsins fyrir atbeina varmadauðans. Fokking varmadauði! Þú, sárgagl, sem attir Bolzmann til sjálfsvígs! Megir þú vera tjargaður og fiðraður, og látinn geisast út á salti stráðar auðnir á vísundsbaki! Pussi.

Úr hæstu turnum geta skarpeygðir eygt lok prófanna á sjóndeildarhringnum. Þeir sjá þá vaða upp fjarlægar strandir hið mikla færanlega partí sem er próflokagleðin. Dansandi sekkjapípuleikarar og belgtrommarar skoppa í gleði sinni og fjöldi dverga sýnir kúnstir sínar á baki dýrum savannans. Partíið er þó ekki enn komið í bæinn, því enn eru fjegur próf eftir hjá mér, örmum. Munnleg stærðfræði er næst á dagskrá. Ég vonast eftir að fá meðalgildisregluna, enda er hún glæsilegasta sönnun sem ég hef séð á ævinni... hvílík stjarna.

Hvað varðar mannætu-fólínsýruna Kláus, þá ætla ég ekki að eyða meira púðri í hann. Ef menn vilja fræðast frekar um fólínsýru bendi ég á vandlega umfjöllun um hin skynsamari ættmenni Kláusar.

Í tilfefni íslenska stílsins

Nú hefur Þorsteinn , betur þekktur sem Khazgharoth, skrifað eip-stíl á ensku til að viðhafa skefjalaust orðagjálfur. Nú mun ég gera ið sama, nema á íslensku, og yrkja dróttkvæðið Bjall-þvengil.

Bjall-þvengill

Loftfleygum gall lúðurs
loðnum þvengils boðni,
hrímbeygt skáru hrúðboð
hróðþrömum Bjallis móðum.
Yggbræði gall eggjar
umþvall yggv og humall.



tak þetta og et, Þorsteinn!

Ég tók síðan prófið sem er svo vinsælt um þessar mundir á hinum ýmsu bloggsíðum.

You scored as Mathematics. You should be a Math major! Like Pythagoras, you are analytical, rational, and when are always ready to tackle the problem head-on! Engineering 100% Biology 100% Mathematics 100% Philosophy 100% Sociology 83% Chemistry 83% Linguistics 83% Psychology 83% Anthropology 83% Dance 75% Journalism 75% Theater 75% English 58% Art 33%

ég hef greinilega of mikinn áhuga á of mörgu, hvort sem það er gott eða vont.

Allahu ackbar!

Gamli góði prófafílingurinn

Ó já, hann er svo sannarlega farinn að segja til sín, gamli letifílingurinn sem vífur að í kringum prófin. Síðasta próf sem ég fór í var munnleg enska í gær. Áður en ég skrifaði þessa setningu fannst mér sem þrír dagar hefðu liðið síðan. Ó, við Jób, svo sannarlega er gjörvilleikur allur og atgervi Föðurs Tíma drýldnari og silalegri en nokkurndeilis annarstíðis. Ég fer ekki í próf fyrr en á mánudaginn! Vissulega er þetta gott svigrúm og allt það, en af öllu góðu er ofgnægð þó kæfandi segi ég! O, hvað ég vildi vera á drekabaki með leiserspjót, í eltingarleik við illilegt fljúgandi loðskrýmsl eða þvíumlíkt. Því miður eru tækifæri nútímamannsins til drekareiða fá.

Nú eru allir fornmælingar og náttúrufróðir að fara í málvísindi/grísku/lífræna efnafæð á morgun.

Ég mun sofa út á morgun.

Síðan dúlla ég mér niður á Laugaveg, kaupi stílabók, heimsæki ömmu og rabba við hana um landsins hvert ógagn og benjar. Amma mín er nefnilega mikill spaði, meiri en nokkur sem ég hef kynnst á ævinni. Hennar krú innihélt m.a. Tómas Guðmundsson, Jóhannes úr Kötlum og Dóra Laxness. Svo gerir hún náttúrulega fáránlega góðan hrísgrjónagraut.

En já, klukkan er orðin tíu og fréttirnar kalla.

Bryngása þáttur, kapitulus primus

Forðum tíð, þá er Freyþvengur fjallanefsgoði réði ríkjum í Belgíu, sótti draumsýnir miklar og hamfærandi yfir gagl nokkurt er Hrímþrellir hét. Í draumsýninni fékk Hrímþrellir þá hugfettu alsnjalla að brynklæða gásir allmargar og halda til landtöku. Svá bauð Hrímþrellir, gagl Bjöngfnis, gásum sínum: "Garg! Aarg! Gagg gaggg. Gagg. Garg!" (þýð.: Eðlu gásir! Lengi mjög og of höfumk vér í lendum vorum þröngvum og dvalist við rýran stí orðs. Látumk oss nú bryngvast, og taka upp eggvopn hvöss og æsileg, og þremja til hernaðar!). Var það um og mál gása þeirra, er þar voru, að Hrímþrellir mælti lög, og því smiðu gásir allar sér brynjur allsvakalegar og eggvopn æsileg til stríðsæsinga, og gerðust gögl öll og gásir ger til stríðsæsinga og landvinninga. Við dögurð sjetta mánuðar var Gásahersið ferðbúið, eigi færra liðs en bakaratylft þúsunda, og þrammaði járnum hlaðið frá dalverpi sínu í Belgíu, vígreift með hefnda að efna gegn öðrum tvífætlingum jarðar.


Ah... það er gott fyrir geðheilsuna að hólfa af geðveikina og andleysið á prenti einu sinni og endranær...

En eins og vitur maður sagði, og það er lenska að hlýta vitrum mönnum,:

Early to bed, early to rise
the kitty doth crawl as the albatross flies.

Ja-há.

Það hefir nú gerst, sem ég hefði aldrei fyrir mitt auma líf talið mögulegt, að ég hefi verið kjörinn Inspó. Ég sit hér brjósthýr að sumbllokum og íhuga þetta gríðarlega kvöld, og þessa gríðarlegu viku. Dagar þessarar viku hafa skriðið hjá sem hægt sem vikur, og ég var orðinn fulllúinn á þessum endalausu spekúléringum og vangaveltum um framboðsmál. Nú er kálið sopið og fasaninn matreiddur, engar frekari bollaleggingar í bili heldur vel þegið hlé frá þessum mikla atgangi sem framboðsmál eru. Þetta minnti um margt á tilfinninguna sem fylgdi því að vera kjörinn í quaestor, nema margfalt, margfalt magnaðri. Ég hefi ekki ennþá fullkomlega náð kringum hvað gerst hefir, en það kemur líklegast með tímanum. Stressið var svakalegt, og ekki munaði miklu að magasýrur mínar og lungnasmjer færu í lystisiglingu um andrúmsloftið, sessunautum mínum til lítillar huglyftingar, þegar sem mest lét.

Á morgun skal þó Júterpa dýrkuð á ný, og haldið í kórferð. Kórferðir eru með því skemmtilegasta sem maður kemur sér í, og því efni til mikillar tilhlökkunar... Nú eftir spennufallið finn ég til mikillar uppsafnaðrar þreytu eftir framboðsplöggsmálin. Ég mun nú gefast Nótt drottningu á vald og hvíla glaðar taugar höfgum lúr. Ég þakka þeim sem studdu mig í þessarri baráttu kærlega, sem og mótframbjóðendum mínum sem eru hinir mestu heiðursmenn...

Sæll, Morfeus.

Gettu betur

Þetta mun aðeins vera sagt einu sinni, og þá verður þetta málefni afgreitt af minni hálfu. Enda er best að vera bitur í sem stystan tíma:

Ó þú, dómaraafglapi! Megi Jób, Jab og Jeb siga hungruðum geitahjörðum sínum á þig.


Ég hefi mælt.
Að því sögðu eiga strákarnir í liðinu hrós skilið fyrir vasklega frammistöðu. En ég vil sjá fokking hljóðnemann heim á næsta ári, annars geri ég eitthvað kreisí.

Þá er næsta mál á dagskrá að rústa MorfÍs á morgun.

Ragnars Hallfreðssonar þáttur hrímskeggja

Hallfreður hét maður, bur Skinnfálknis hins fleyga og Freðdísar Alfreðsdóttur frostajarls. Gat hann bur með kvinnu sinni, Þrúðhéli hinni tindilfættu, og hét sá Ragnar. Snemma aldurs þótti Ragnar kappi mikill, og óx honum snemma skegg mikið. Þau bjuggu á Svalbarða hinum nyrðri, þar er oftast kallað er Norðurpóllinn. Ragnar stundaði það snemma aldurs að glíma við rostunga, ísbirni og stöku búrhveli sér til skemmtunar og aflsauka, en er hann var og tvítugvetra orðinn kvað hann til föður síns:

"Hyggv ég nú að höggva,
hálan ís, björn brjálan,
unnar faðmi að inna
æ skal hræ skapa
öldrum um aldur stytta
verða munk jarlinn herða."

Að því loknu greip hann ax sitt, hvalskinn og ísbjarnarlúffur, og vatt sér í bát nokkurn er nærri lá. Ragnar sigldi í vikur nokkrar áður en hann land nam við Reykjavíkurhöfn. Varhuga skimaði hann um með ax sitt gríðarstórt á lofti og hnusaði. Fennt hafði um nokkurra daga skeið, og blindhríð var á götum úti. Er Ragnar hafði gengið stuttan spöl kom aðvífandi skrýmsl gríðarstórt og gult, sem úr járni gjörvt, og rann það á hjólum fernum. Svá virtist Ragnari einnig að skrýmsl þetta hefði allnokkur ungmenni gleypt í belg sér, og ákvað því að sýna hetjulund. Ragnar brá axi sínu af heift og leikni, og tók járnskrýmslið í sundur við miðju. Eldur mikill kviknaði úr innviðum andlits skrýmslisins, og hljóp þá Ragnar á brautu, skelfdur nokk við þennan mannætujárndreka. Móður og másandi rann hann að myndarlegu húsi á hól, það er honum sýndist hvað næst vera rökréttu í þessu brjálsama umhverfi. Gekk hann þegar inn, en vissi ekki hvað beið hans þar...

Ragnar var kominn í Menntaskólann í Reykjavík. Hvernig tekst Ragnari að koma fótunum fyrir sig í Skólanum? Lærir hann að diffra? Lærir hann latneskar sagnbeygingar? Fylgist með.
(n.b. ef þetta er eins mikið rusl og mér sýnist það vera mun ég tafarlaust hætta þessu eipi og skrifa eitthvað að viti.)

Orto bai souzoushii desu.

Já, eins og segir í fyrirsögninni eru bifhjól oft hávaðasöm. En dregur síst úr ágæti hinnar nýútgefnu myndar undan verndarvæng Stevens Spielbergs, Memoirs of a Geisha. Téður er nýkominn af henni og er vel heillaður, vafalaust besta mynd sem ég hef séð í ár. Japan er ótrúlega heillandi land, og hefur sú löngun gerjast og ágerst í mér um nokkurt skeið að ferðast þangað eða læra þar sitthvað nýtilegt einn daginn. Þó munu vindar örlaganna ákveða hvurt þeir blása mér, og skal ekki tíðrætt um þess lags vindbelging hér. Vindar örlaganna eru ágætlega þefjandi um þessar mundir, ekki það að ég sé manna fróðastur um það, verandi lyktarskynslaus með öllu. Gaman í skólanum sem og í Skólafélaginu, og nú þegar þjónustuári mínu fer að ljúka hugsar maður hlýjum hug til allra þeirra óteljandi klukkustunda sem fóru í starfið. Margt rugl var framið, margt biskupsefnið barið með kúskaranum og mikið að gamni gjörvt, en þannig er það líklega með allar almennilegar stjórnir. Mæli með þessu fyrir áhugasama.

Ég ætla ekki að pynta lesendur með frekara þvargi í bili, en mun líklega þremja eina geðveila smásögu bráðum, eins og mér einum er tamt.

Zou o kaozeru, sumimasen.
(Mér þykir það leitt, en færni minni við fílatalningu er ábatavant.)
Svona er japanskan stuttorð og skemmtileg, nicht war?

Sjaldgæf mynd af Mozart í formúlu 1-bíl

Benjar

Era þremjar
þramar Braga
auðlifaðar,
illa kröm
of hrör sækja
viðris að lúðum
vingulstalli.

Segir allt sem segja þarf um áþján námsmannsins.

Strengjafræði

Strengjafræði er afskaplega merkileg pæling þegar kafað er í merkingu hennar. Það skal ég hinsvegar ekki gera hér, þar sem sumir lesendur gætu orðið hvumsa af umræðum um 26-víð rúm sem bósónustrengir sveiflast í, eða fegurð þess hvernig strengjakenningin gæti loks tengt saman óreiðukenndan heim skammtafræðinnar og yfirvegaðan heim almennu afstæðiskenningarinnar. Í kvöld horfði ég nefnilega á mjög skemmtilega heimildarmynd með nokkrum samnörðum mínum í 6.X auk eins eðlisfræðikennara. Myndin var að sjálfsögðu hönnuð fyrir bandarískan áhorfendahóp, og því horfðum við oft lengi í einu á þáttinn á tvöföldum hraða (með fast-forward, án gríns). Sérstaklega var fyndið þegar háfleygum pælingum um 5-vítt rúm rafsegulsveiflna var breytt í brauðhleif, sem og þegar þyngdaraflinu var líkt við kanilsykur og sterka kjarnakraftinum líkt við sultu.

Ef menn eru alger bavíön skulu þeir endilega missa af fyrirlestri Lárusar Thorlaciusar í hátíðarsalnum á morgun kl. 8. Ef menn telja sig ekki vera bavíön skulu þeir ekki missa af þessu frábæra framtaki Vísindafélagsins og vera á staðnum. Ég vil líka benda áhugasömum á, að góð hugmynd væri að lesa sér til um efnið áður en þeir mæta á staðinn, svo við forðumst hjákátlegar spurningar um vensl latneskra sagnmynda við alheimssálina (feis).

Be there or be square.

Tilvitnun dagsins:
"If we can't be free, at least we can be cheap"
-Frank Zappa

Þetta fer allt að koma.

Um vetrar miðja nótt

Helgin hefur verið frábær, fór á tvenna magnaða tónleika. Þeir fyrri voru mótmælatónleikar náttúruverndarsinna í Höllinni, þeir seinni voru með Tallis scholars í Langholtskirkju í kvöld. Ég nenni ekki að tala um tónleikana í Höllinni. Ég set það fargan á þig, Þorsteinn, þar sem við fórum saman á þá. En já, ensku söngspírurnar spíruðu af áfergju í rafmögnuðu andrúmslofti. Þessi tónlist er nokkuð frábrugðin því sem maður á að venjast; margar raddir (stundum sjö) syngja yfir og undir og framhjá hvorri annarri í mikilli og tærri hljómkviðu. Það er alltaf gaman að heyra svona góða söngvara, enda eru enskir sönghópar víst þekktir fyrir að syngja hreint. Athygli vakti textinn við sumt af tónlistinni. Þar var ekki skafið utan af því með málalengingum né úrdrætti. Þetta fór eitthvað á þessa leið:

Ó, þú dýrðsamlegi dróttinn í upphæðum
aumkv þér yfir hjákátlegu sköpunarverki þínu
megið þér þvá af mér saurigar syndir mínar
með löngum bursta og klút fyrir nefið.
Ó, þú guðs lamb kristur, þú sem skekur ax þitt,
þér falla hvorki brennifórnir né alfórnir,
þér sem sullið heilahrati hinna heiðnu gregárslega
og krýnið lífið allt með miskunn þinni,
...

"O, lord in heaven. Thou who art so big, so absolutely huge. Well, I can tell you, we're all pretty impressed down here."

Með þessum fleygu orðum Johns Cleese bið ég góða nótt með frómum róm.