Og þannig spék Zóróthastres

Síðastliðnar tvær vikur hafa liðið í svitamóki á hinni Balörsku ey Mallorku. Engin loftræsting og þröng af sólbrenndum breskum og þýskum kjötskrokkum vafrandi um göturnar með yfirvaraskegg og heimaeldaða nýrnaböku blöstu við við viðkomu á hótelinu. Það kom þó ekki að sök, því ströndin var æði. Svo fékk ég líka eins mikið af kóki og oreo-kexi og ég vildi. Þann mann kalla ég armt flak sem ekki getur verið sáttur í sykurnautn oreo/kók-blöndunnar. Þegar ég kem á strönd sleppi ég því þykistuyfirskini að ég sé fágaður ungur maður sem hugsar vitrænt og hagar sér skikkanlega. Ég hleyp flissandi út í sjóinn í kút með öllum krökkunum og flissa í ölduganginum og saltinu þangað til ég er algerlega dauður úr þreytu. Þá legst ég á bakið og leyfi saltskorpunni að þorna utan á mér áður en ég held heim á leið. Þá fer ég í sturtu og les. Ég las tvær og hálfa bók í þessu fríi: Draumalandið eftir Andra Snæ, Flugdrekahlauparann eftir Hosseini og hálfa "Also sprach Zarathustra" Nietzsches á ensku. Ég er mjög hrifinn af þessari bók, og ríf hana í mig á ógnarhraða. Næst á dagskrá eru Karamazoff-bræðurnir. Þeir verða lesnir á sundlaugarkantinum á Marmaris.

Síðan gerir maður alltaf eitthvað sem ómögulegt er að segja frá í prenti eða orði, eins og eins-manns djammið mitt með Credence á sundlaugarbakkanum klukkan 3 að næturlagi á fimmtudaginn, eða líflegar umræðurnar sem við áttum um Sveppakenninguna í stjórnsýslu.


Marmaris! Marmaris! Þetta verður geggjaðra en skeggjaður kvenkyns dvergur með ullarkollhúfu og þúfnabana milli þjóhnappanna, og þá hygg ég nokkuð sagt. Ég vona bara að ferðin standi fyrir sínu, en þær gera það oftast, þessar ferðir.