Af óvonandi varmadauða alheimsins og mannætu-fólínsýrunni Kláusi.

Jessör, það er fátt meira hressandi en að sökkva sér í stjarneðlisfræði og íhuga óhjákvæmilegt komandi örkuml alheimsins fyrir atbeina varmadauðans. Fokking varmadauði! Þú, sárgagl, sem attir Bolzmann til sjálfsvígs! Megir þú vera tjargaður og fiðraður, og látinn geisast út á salti stráðar auðnir á vísundsbaki! Pussi.

Úr hæstu turnum geta skarpeygðir eygt lok prófanna á sjóndeildarhringnum. Þeir sjá þá vaða upp fjarlægar strandir hið mikla færanlega partí sem er próflokagleðin. Dansandi sekkjapípuleikarar og belgtrommarar skoppa í gleði sinni og fjöldi dverga sýnir kúnstir sínar á baki dýrum savannans. Partíið er þó ekki enn komið í bæinn, því enn eru fjegur próf eftir hjá mér, örmum. Munnleg stærðfræði er næst á dagskrá. Ég vonast eftir að fá meðalgildisregluna, enda er hún glæsilegasta sönnun sem ég hef séð á ævinni... hvílík stjarna.

Hvað varðar mannætu-fólínsýruna Kláus, þá ætla ég ekki að eyða meira púðri í hann. Ef menn vilja fræðast frekar um fólínsýru bendi ég á vandlega umfjöllun um hin skynsamari ættmenni Kláusar.