Hausthrygla

Veturinn er alltaf skemmtilegur. Honum fylgja snjór, hvít birta og kuldi sem hæfir norrænum manni. Haustið getur haft sinn sjarma, en sá tími árs sem við fljótum nú gegnum er mér til ama. Myrkur, rok og slydda við og við. Gærdagurinn var leiðinlegur, mér þótti eðlisfræðiprófið ganga illa (annað kom þó í ljós í dag) og hæg yfirferðin í kennslustundum nístir þyrsta einbeitinguna eins og hverfisteinn. Ég hafði ekki farið í sturtu daginn áður, og fann því ekki fyrir sápuvímunni sem sísturtandi vestræn ungmenni hafa gert sig háða. Heimleiðin var hugsanasnautt strætómók, en úr leiðanum bættist við góðan, heitan og beiskan tebolla af indversku nýlendutei og langþráð leiftur tónlistarinnar. Ég hafði gleymt spilastokknum heima.

Hvað er maður án tónlistar?

Styrkur, vinir, styrkur og gleði eru það sem þarf til að þreyja veturinn. Þegar sólskinsins gætir ekki verður það innra að vera því sterkara. Þetta er blessun og bölvun norrænna manna, annað hvort verðurðu grámenni eða öðlast mikinn andlegan auð. Vonum að við föllum í síðari flokkinn.

Veturinn er kominn. Kveikið á kertunum!